In vīllā cenebāmus. Pōculum hausī. Amīcī erant tacitī et fābulam exspectbant quod meās fābulās amābant. Fābulam formīdolōsam nārrāvī:
"Vir ōlim vīvēbat, trēs nātōs habēbat - duo erant puerī et ūna erat puella. Puella erat Octāvia et quam pulchra erat! Multī puerī Octāviam ārdēbant. Quīntus quoque Octāviam amābat. Vīdit eam ūnō diē in forō:
- "Quō is" - Quīntus rogāvit
- "Ad meam vīllam eō" - puella respondit
- "Vīsne domum venīre?"
- "Nūllō modō"
Quīntus erat īrātus. Cūr Octāviā eum aspernātus erat?
Tum Octāvia ad vīllam revēnit. Sērō erat et dormītum iērunt. Nox erat et nūllae stēllae lūcēbant sed plēna lūna lūcēbat. Aliquid vīllam intrāvit. Nōn homō sed lupus. Ululāvit et puellam excitāvit. Valdē eam timuit. Subitō Octāvia tōtam rem intellēxit. Is nōn lupus sed versipellīs.Īrātus Quīntus versipellis erat. Quīntus frātrēs necāvit tum Octāviam necāvit. Octāvia mortua et umbra facta est.
Nunc tamen Octāvia est in vīllā et necat omnēs quī intrant.
